GEEN ANDERE CHRISTUS

Met de regelmaat van de klok komt in de kerkelijke pers het onderwerp opwekking ter sprake. Soms in verband met historische figuren die als opwekkingspredikers bekend zijn. Een andere keer als hedendaagse beweging van mensen die bewogenheid zoeken. Het aantal organisaties dat ‘geestelijke herleving’ zoekt voor anderen neemt snel toe. Te denken valt aan: Erlo Stegen, Perold de Beer, ds. Hegger en Arjan Baan, die vanuit Zuid-Afrika en Nederland ‘hartekreten’ doen uitgaan. Traditionele patronen moeten vervangen worden door neo-evangelicale gevoelsuitingen. Het recht wordt vervangen door spontaniteit. De waarheid moet plaatsmaken voor respect, de kerk moet een stap achteruit doen ten opzichte van gemeente en groep.

Opgelegde neo-evangelicale gedragscodes dringen de oude, gekerstende fatsoensregels opzij. Het verbond wordt vervangen door verbondenheid aan personen (leiders). Het onderwerp is uitgebreid, het vertoont ook raakvlakken met charismatische bewegingen. Allerlei gedreven mensen uit binnen- en buitenland staan gereed om in Nederland, zoals zij zeggen, een zegen te brengen. In dit verband zijn namen te noemen die u dagelijks in de kranten tegenkomt. Nederland heeft van hun kant het stempel 'ziek' gekregen. Het blijft echter onduidelijk of zij zichzelf als geestelijk ongezond bestempelen, of dat zij zelf vanuit Nederland geen gezondmaking verwachten in hun eigen geval. Ik vrees het laatste.

Eén van de punten die zij aanvoeren is dat zij 'de levende Christus' verkondigen. Deze ‘levende Christus’ is in hun opvatting boven het dogma en boven de onderwijzing verheven. Leergeschillen doen er minder toe, het verwerpen van dwalingen geniet weinig prioriteit. In hun ogen staat de 'levende Christus' boven alles, Christus wordt daarom tegenwoordig als 'internationaal' gekarakteriseerd. Na de christussen die in de loop der tijden reeds opgestaan en weer verzonken zijn, dringen mensen ons in deze tijd een internationalistische Christus op. Deze 'levende Christus' is in hun ogen ver verheven boven de oude Christus Die wij belijden met onze geloofseed zoals onder woorden gebracht in de Nederlandse belijdenisgeschriften, met verwerping van de dwalingen. Dus als mensen het hebben over een 'levende' Christus, dan veroorzaken zij vaagheid, gevoel en ongrijpbaarheid.

Het is een teken van overgeestelijke roekeloosheid om Christus los te maken van de kerk, van de leer, van de onderwijzing, van de wet en van het leven en Hem in handen te stellen van opwekkings- en ootmoedsreuzen, en andere individuen die de orde omkeren. Dit geeft mensen de gelegenheid om de kerk in haar geheel terzijde te stellen, of om zich aan wederrechtelijk ingevoerde en gelegitimeerde dwaling te onderwerpen in de kerk.
Vanwege de ten onrechte hooggeschatte liberale vrijheidsidee is de samenhang onder ons volk zoekgeraakt. Om elkaar nu in Christus terug te kunnen vinden, hebben mensen een idee van communicatie nodig. Hoe kun je met zijn allen Hem zien? Welnu, daarvoor heeft men een andere, plurale Christus nodig: de levende Christus. Deze is niet in een geloofseed te vatten, want Hij gaat boven alles uit. Eigenlijk is Hij onbenoembaar. Om de 'levende Christus' te eren, behoeven mensen geen oude geloofseed getrouw te zijn, tegen geen norm hoog op te zien, integendeel, je hebt genoeg aan de onderhouding van je onuitsprekelijke geloofsrelatie die buiten de inzettingen des Heeren staat, buiten de ordening van het gekerstende volksleven omgaat, en buiten de beëdigde beloften en bedreigingen van het verbond blijft. En het pluralisme stijft de mensen in deze waan.

Het opdelen van Christus in diverse segmenten is tegenwoordig helaas geen onmogelijkheid, omdat velen uitgesproken 'pluraal' te werk willen gaan. Zij spreken van een internationalistische, levende Christus Die je van meerdere kanten verschillend kunt liefhebben en interpreteren. Is Hij ariaans of niet? Is Hij pelagiaans of niet? Is Hij arminiaans of niet? Is Hij baptistisch of niet? Is Hij liberaal of niet? Is Hij socialistisch of niet? Is Hij universalistisch of niet? Het antwoord blijft achterwege. Christus wordt nu opgedeeld in diverse geloofsbewustzijnsmodellen. Het behoeft geen betoog dat de bestaande geloofseed op losse schroeven is gezet, en dat er in de toekomst nog meer opwekking nodig zal zijn om in de gecreëerde leegte te voorzien. Eerst is een leegte gecreëerd door oude geloofszaken in te ruilen voor aantrekkelijke doch lege begrippen. De oude, eenduidige

Christus - overeenkomstig de nederlandse belijdenissen, wordt prijsgegeven ten bate van een verbrede religievisie, waardoor een ‘levende Christus’ is geïntroduceerd. Via opwekkingsbegrippen trachten sommigen om neerlands God Die verloochend werd, weer aan hun kant te krijgen, maar Hij antwoordt niet. Wil Hij niet antwoorden, dan plaatsen mensen een nieuwe, 'levende' Christus tussen de oude Christus en zichzelf. Mensen proberen gelukkig te worden door het oude, exclusieve leven te verlaten. Mensen stellen zich als doel voor ogen om, los van het overgeleverde dogma en los van afwijzing van dwaling, te vorderen in de richting van een mystieke vereniging met een Christus. De zogeheten 'levende Christus' die thans als een nieuwe Christus in het vaderland verkondigd wordt, bestaat niet, maar is een beeld der fantasie, waarbij men zichzelf opwerkt. Mensen trachten zich soms op te werken tot een ondogmatisch geloof, los van het eenduidige geloofsfundament van neerlands volk en kerk. Mensen geloven niet in de inzettingen des Heeren, maar zij willen de mensheid verenigen, en haar inwinnen voor hun nieuwe dogma's en gedragscodes. Het is te verwachten dat hierdoor een nieuwe scheur ontstaat in het lichaam van Christus. Een nieuwe, totalitaire wereldkerk dient zich aan onder internationalistische vlag. De nieuwe opwekkingskerk van de zogeheten ‘levende Christus’ is niets anders dan een scheurkerk, een instantie onder gezag van autoritaire leiders die wetten maken en wetten breken. Weliswaar komen herlevingsbewegingen na verloop van tijd weer te vervallen, maar er komen weer nieuwe groepen voor in de plaats, die een nieuw juk van dienstbaarheid in petto hebben voor het volk. Er wordt tevergeefs gebouwd buiten het bestaande fundament Christus. De echte moeder daarentegen wil het kind niet gedeeld hebben. Als God een mens redt, brengt Hij hem van de nieuwe Christus terug tot de oude Christus der Schriften.