WAT IS EEN NATIONALE SYNODE? [2, slot]

Uit de kring van de PKinN komt het voorstel om een 'nationale synode' samen te stellen in de Nederlanden. Naast protestantse kerkelijke richtingen zouden daarin ook pinkstergemeenten en evangelicalen vertegenwoordigd moeten zijn, doch het geheel is op exclusieve SoW-leest geschoeid. Alsof SoW de natie zou vertegenwoordigen.

Ik weet niet of het ds. de Fijter zelf ook maar iets interesseert, maar hij geeft met dit plan prachtig aan dat zijn eigen PKinN-synode slechts een smaldeel is uit de bonte massa kerkelijke denominaties, en dat de PKinN alles behalve de landskerk voortzet. Integendeel, SoW grijpt verder naar een verlichte macht d.m.v. een nieuwe synode. Deze 'nationale synode' kan zichzelf laten fotograferen op de plek waar de volkskerk eens ten grave gedragen is. Jezelf tot onbeëdigde opvolger te maken van de eedgetrouwe volkskerk, is een laffe prestatie, dit gebeurt niet elke honderd jaar. Zo wordt er nog 'es geschiedenis geschreven! Kennelijk heeft De Fijter zichzelf een onbeperkte bevoegdheid gegeven, want hij durft zich het begrip 'nationale synode' toe te eigenen.

Nu de inhoudelijke kant van het voorstel. Waar gaat het over? Ook al gaat het inhoudelijk nergens over, toch haal je er 'het' nieuws mee, want je bent samen. Wij zijn samen, dùs wij zijn. Volgens de voorpagina van het Reformatorisch Dagblad d.d. 12 september 2008 eist men samen de verantwoordelijkheid op voor de ontkerkelijking. Uiteraard zonder daarvoor aansprakelijk te worden gesteld, integendeel, het levert punten op. Er is tegenwoordig een soort collectieve schulderkenning die aan mensen de vrijheid geeft om op de verkeerde weg door te gaan. Dat het roer om moet, betekent kennelijk nog meer missionair getuigenis geven. De Fijter heeft het steeds over de ontkerkelijking van na de Tweede wereldoorlog, hoe erg dat allemaal is, maar hij wil niet breken met het beleid dat tot secularisatie in de kerk geleid heeft. Enorme onkerkelijkheid is ontstaan in de tijd dat het kerkendom het verbond brak, afstand nam van de gedoopte natie, de zilveren koorde afschafte, enz. Hoe begon dat? In die tijd creëerde de kerkelijke elite een kloof tussen kerk en volk. In KO-'51 werd het keihard vastgelegd: het gekerstende volk werd gedegradeerd tot volk dat gekerstend moet worden. Dit houdt in dat je het bestaande volk wegzet als ongekerstende toeschouwers. Het kerkelijke werk moest immers dienstbaar zijn aan mensen buiten de kerk. Maar die mensen waren er niet, want heel het volk is kerk. Doch er werd een breuk geforceerd om aan de missionaire ideologie gezag te geven. Hier achter schuilt een bedorven theologie, die de kerk zelf beschadigd en ontwricht heeft. De kerk is uitgedroogd, mensen zijn opgebrand, de gedegen volksprediking hield op, de verbroedering sloeg toe, en brede lagen van de bevolking werden losgelaten of voelden zich er niet meer bij horen, er ontstond kerkverlating. Het kerkendom ging zich missionair of apostolair ontfermen over de buitenkerkelijken die zij eerst kunstmatig tot 'wereld' gemáákt hadden. Voorheen woonde de 'wereld' de erediensten bij, een publieke vrouw ging rond 1920 iedere zondag ter kerke, al onthield zich van het sacrament. Maar het verschil is: nà de Tweede wereldoorlog gaan overgebleven kerkgangers de straat op om te zingen voor mensen die 'buiten' lopen. En voor zover er kerkgang overbleef, werd de wereld binnen gehaald om de kerk leuk te maken. Er moeten steeds meer 'leuke dingen' verzonnen worden door het kerkendom anno 2008, om klanten te binden. Dit varieert van een opwekkingsbijeenkomst tot cursussen zakjes plakken en kralen rijgen, door de kerk. In wat voor bochten wringt het kerkendom zich om bij de tijd te blijven. Zij presteren het zelfs om onder het mom van 'het roer moet om' toch verder te gaan. Hoor maar, de missionaire kerk gaat nòg méér missionair getuigenis geven. Dat is niet het roer omgooien, maar het is de ingeslagen weg vervolgen! De Fijter c.s. hebben niets van de eigentijdse geschiedenis geleerd. Zij gaan door om de laatste resten van de kerk te transformeren tot missionaire eilandjes. Zij kunnen niet rusten voordat het rechtvaardige volk gecapituleerd heeft voor de verlichte afbraakidealen. Dit uit zich in aanvaarding van dialoog, weerloosheid, gelijkheid, tuchtloosheid, toekomstgerichtheid.

Ondanks het feit dat apostolaatwerkers en andere missionaire types het ordechristendom ten grave hebben gedragen, komt ijskoud De Fijter op het idee om de missionaire snelheid op te voeren. In plaats van het stuur te wenden, propageert hij snelheidsverhoging. Wat moet er dan allemaal sneller en beter? Is het te doen om nog meer opwekking? Nog meer ideeën van anderen nadoen? Nog meer respect voor de verworpenen? Nog meer zelfverwijt? Nog meer vreemdelingschap (jezelf vervreemden van de gezonde basis)? Nog meer nieuwe waarden aanhangen tegen de bestaande orde in? Nog meer roep om herziene Bijbelvertalingen en liedbundels (om je ruimdenkendheid te manifesteren)?

Het is mode om onoverzichtelijkheid te creëren en vervolgens 'sociale cohesie' aan het volk op te leggen ten koste van de rechten, de Unie van Utrecht, en de geloofsverdediging. Let op, het is met dit voorstel niet zo dat De Fijter iets buiten zijn PKinN-boekje om doet. De Fijter versterkt in dit voorstel zijn exclusieve PKinN-mening, en hij legt deze op aan allen die meedoen of niet meedoen. Niemand behoeft bij een PKinN te schuilen, want De Fijter heeft twéé 'paraplu's' in de aanbieding. Wie niet onder de PKinN-paraplu wil verkeren, voor die heeft hij een nog grotere doch even pluralistische paraplu, die van deze 'synode'. Ook buiten de PKinN-organisatie kunnen mensen dan toch als officieuze pluralisten onder één grote hoed spelen, het maakt niet uit of je pinksterman bent of oud gereformeerd, als je de neutraliteit maar bezweert anno 2008. Beide paraplu's zijn aan elkaar gelijk. De 'nationale synode' van De Fijter staat onder het dictaat van de verlichte staatsreligie. Voor een pseudo-synode als deze geldt het gelijkheidsbeginsel van de antidiscriminatiedrijvers als leidraad. Wie zich niet laat losmaken uit het oude vertrouwde kaders, die plaatst zichzelf volgens de verlichte theologen buiten 'de' nationale discussie. Wij worden uitgeschakeld omdat wij geen aansluiting zoeken bij de missionaire heilsstaat van de toekomstige nationale 'christus'. De Fijter ontpopt zich als een rijksbisschop, die het kerkendom naar de nieuwe tijd brengt. Dit is een uitgekiend middel om de heiligheid te laten verkruimelen in een sfeer van extase, enthousiasme, loslating en overgave, waardoor het volk stemmeloos wordt gemaakt.

Nu rijzen er vragen zoals: Sinds wanneer zijn de lutheranen nationaal? Sinds wanneer zijn pinkstermensen protestants? Sinds wanneer zijn (gereformeerde) baptisten (met of zonder kinderdoop) geen trouw aan de volle nederlandse geloofseed verschuldigd? En hoe kan de gedoopte natie aan zichzelf toestemming geven om als toeschouwers te figureren, en als objecten te fungeren wanneer 'de kerk' praat over missionaire projecten?

Maakt de religie van De Fijter kans van slagen? In wezen wijst De Fijter aan hoe de trouwelozen de vlag in Nederland willen zien hangen. Maar wie heeft aan De Fijter het rijksbisdom geschonken? Ik weet dat dit soort vragen tegenwoordig als verkeerd gestelde vragen bestempeld worden, want elke pseudo-synode legaliseert zichzelf met de verzinsels van ongenormeerde meningsuiting. De Fijter praat de ontredderde kerkelijke massa, die het overzicht kwijt is, een nieuw zelfbeeld aan, dat van missionaire redders. Uit deze arrogante houding kan nieuwe dweperij (en uitputting) ontstaan.

Tenslotte geldt dat de Nederlanden niet pluraal zijn omdat De Fijter c.s. wat roepen, maar -integendeel:- het Nederlandse volk is een christelijk volk met landelijke synode, en dat zal het -naar recht- zijn wanneer statistieken vermelden dat de meerderheid van de individuen de eed breekt en de band met kerk en volk loochent. Dit laat de natie als zodanig onverlet, want geen natie kan aan zijn doop ontkomen, geen volk kan zijn bestaan vernietigen, en niemand kan het gezag van Neêrlands God te niet doen. Er is geen weldenkend mens die op een nieuw missionair avontuur zit te wachten. Het zou immers het vuur van de secularisatie nog harder doen branden. Als God ons geen overblijfsel gelaten had, waren we reeds als Sodom verbrand geworden. We weten niet wat nu volgt. Gaat het er om dat bijvoorbeeld in de laatste reformatorische kringen respect ontstaat voor sodomie? Of is de hele rage slechts een middel om behoefte te kweken aan een strakkere lijn? We weten niet wat we aan de verlichting hebben. Geen God en geen meester, maar eigenmachtigheid. Of, van de weeromstuit, juist strakkere dictatuur. Dit is de Janus-kop van de verlichting.

Ds. H. Oussoren