LANDSKERKEN IN WEST- EN OOST-EUROPA

Aanleiding. In het Reformatorisch Dagblad van 2 december 2003 verscheen een tweetal artikelen over de landskerken en de godsdienstvrijheid in de landen van Oost-Europa. Deze artikelen -één ervan is het RD-commentaar op de voorpagina- bevatten het verlangen om de volkskerken van hun voetstuk te stoten. Wat is de aanleiding tot deze wens in- en van het RD? Het blijkt dat pinkstergemeenten en andere missionaire groeperingen niet zo makkelijk aan de slag kunnen in Oost-Europa, heel anders dan hier in het 'vrije' westen. Hier kan men evangeliseren zoveel men wil, maar in Oost-Europa stuit men vast en zeker op weerstand van de zijde van de oosters-orthodoxe landskerk. Sommige groeperingen leven in de waan dat geloofsvervolging wordt voorkomen door de landskerk van haar gezag te beroven. Als de kerk los te maken is van de volksregering, dan zal iedere individu het naar zijn zin krijgen, droomt men.

Bedreigde restanten van theocratie in Oost-Europa. Keer op keer valt het op dat landen in Oost-Europa er niet over peinzen om de officiële plaats van de kerk te verzwakken. De landskerk heeft daar een centrale plaats, zij is verbonden met het hele leven. Een landskerk is hetzelfde als een volkskerk; zij omvat in feite ook alle zogeheten ‘geboorteleden’. Er is in die landen nog een openbaar geestelijk gezag, de vrijheid van het individu is aan grenzen gebonden. Helaas zien allerlei missionaire groepen dit niet in, want men is bij voorbeeld in Nederland gewend aan een vrijheid van handelen. Hier te lande is de volkskerk al zo lang gedegradeerd, is het volk ook zover ontzonken aan de vanzelfsprekendheid van openbaar, geestelijke gezag, dat men er vreemd van opkijkt wanneer in andere landen de zaken er anders voor staan. Om eigen missionaire doel te kunnen bereiken, nemen missionair bewogen organisaties in deze tijd vaak de toevlucht tot de ideologie van gelijkheid en neutraliteit. Men wil het revolutionaire denken overplanten naar Oost-Europa. Het zou betekenen dat de landskerk wordt ontmanteld en gedegradeerd. Er wordt kennelijk gestreefd naar een ontkoppeling van volk en kerk, er komt dan een strikte scheiding tussen de rechtsorde en de geloofsbeleving, althans dat lijkt zo. Het ordechristendom wordt ongemerkt afgebroken. Door het afbreken van de theocratie wordt er ruimte geschapen voor goddeloze ideologie. Decennia lang heeft Oost-Europa geleden onder communistisch bewind, thans staat men bloot aan allerlei moderne, westerse invloeden. Niet alleen libertijnen en revolutionairen, maar ook vele sympathisanten van het gevoelschristendom tonen bedwelmd te zijn door het anti-theocratische denken. Zij beseffen niet hoe Oost-Europa hiermee opnieuw benadeeld wordt.

Geestelijk peil in de nationale kerken. Laten wij eerst letten op de geestelijke toestand van Europese volken, hoe is het er gesteld? Helaas is de onkunde in de Oost-Europese landen niet gering, er heerst allerlei bijgeloof, heiligenverering en dergelijke. Ook daar geldt dat het kerkelijke leven een reformatie nodig heeft; in sommige opzichten net als hier, want de Bijbelkennis onder ons volk is in het algemeen ook niet groot meer. Maar een reformatie is natuurlijk wel héél iets anders dan een degradatie van de nationale kerk. Dit laatste betekent dat de missionaire lieden er sterk toe neigen om het 'kind' (de landskerk) met het 'badwater' (de afdwalingen) willen weggooien, en zij menen dat dit 'godsdienstvrijheid' tot gevolg heeft. Sektarische christenen geven hoog op van hun eigen evangelisatiearbeid. Met hun arbeid creëren zij losse vrijwilligersgroepen van christenen in een 'neutraal', Godloos land, dat is een land zonder stabiliteit. De eenheid van de christelijke maatschappij gaat daarmee teloor, maar dat schijnen zij niet te (willen) zien. Immers gewapend met een 'Amerikaanse' instelling zien zij het veld van de evangelisatie als een terrein van onbegrensde mogelijkheden voor zich. Over de noodzaak van blijvende geestelijke samenhang in heel het volk denkt men niet eens na. Echter theocratische christenen willen niets afdoen van de bijbelse plaats van de landskerk. Zij gaan uit van het verbond, en daarom zien zij de noodzaak van reformatie.

Europese Unie als lokaas. Sommige Oost-Europese landen wensen opgenomen te worden in Verenigd Europa. Daaraan zijn wel bepaalde voorwaarden verbonden. Er moet aan revolutionaire voorwaarden worden voldaan wanneer men wil happen in de vergulde appel die de hedendaagse Europese Unie hun aanbiedt. Het liefst moet dan de nationale kerk uit het centrum worden verwijderd, dan ben je eigentijds bezig, en loop je niet langer achter, zo verkondigen het de hedendaagse verleiders, de moderne relativisten. Helaas blaast het RD zijn partij mee in dat koor. Is er grond voor die hoop? Of resteert er na een ontkoppeling van kerk en volk slechts een zielloos, geesteloos, manipuleerbaar volk?! Ja, dit laatste is het droevige resultaat. Weliswaar heeft dat ontwortelde volk dan een aantal zelfstandige privé-kerken binnen zijn grenzen, maar aan die kerken-in-veelvoud heeft het volk als zodanig geen boodschap meer, omdat het verbond dan verbroken is. En dan heeft stiekemweg de 'politiek correcte' ideologie van de 'gelijkheid' het stilzwijgend voor het zeggen gekregen. Levert de ideologie van de 'gelijke behandeling' godsdienstvrijheid op? Nee, in werkelijkheid ontstaat er juist ergere slavernij en geloofsvervolging, want door het gelijkheidsdenken en de dwangmatige gelijke behandeling krijgen modernen juist de kans om theocratische christenen opzij te zetten, zoals wij nu ook zien gebeuren in de afbraak van onze volkskerk in het SoW-verraad.

Het gevaar van de gelijkheidsdwang. Wie een landskerk wil degraderen, die creëert een elitegezelschap. Zo wordt juist de secularisatie bevorderd, en het resultaat is verder voortschrijdende òntkerstening. Als de landskerk van haar gezag wordt beroofd, dan blijft er een volk achter in een ontredderde toestand, puur omdat het heilige uit het openbare volksbestaan verdreven is. Door het breken van het nationale verbond, wordt de landskerk van haar plek verwijderd en komt er een ideologie in het centrum te staan. Je ziet dan ‘kerkstaten’ opkomen. Door het wegvallen van de landskerken ontstaan ogenblikkelijk dopers gekleurde kerkformaties. Deze 'kerkstaten' willen dat de wereld met het Evangelie geregeerd wordt, in plaats van met de Wet. Wie het revolutionaire gelijkheidsprincipe in stelling wil brengen tegen geloofsvervolging, die bestrijdt de duivel met behulp van de duivel. Het degraderen van landskerken schept een geestelijk vacuüm. Wat de evangelicaal-gezinde anti-theocraten niet (willen) zien is dat er dan een andere samenbindende visie moet komen die voor behoud van de eenheid zorgt in het openbare leven. Theocratische christenen zullen vervolgd worden. Wie zich niet relativistisch opstelt is niet 'politiek correct', die wordt automatisch als tweederangs burger bestempeld. Je telt pas weer mee als je overgaat tot het hedendaagse geloof in de toekomst, en als je de nieuwe 'waarden' accepteert, zoals: Gelijkheid, Redelijkheid, Universaliteit en Persoonlijke Vrijheid. Alleen als je voor deze goden buigt, ben je in deze tijd moreel 'correct'. Je mag je eigen identiteit behouden, maar je moet je eigen gelijk kunnen relativeren, volgens de hedendaagse gelijkheidsdenkers. Dit denken staat haaks op het geloof. In dit moderne gedachtegoed is geen plaats voor het onveranderlijke recht Gods. Door het afbreken van de instellingen Gods blijft er ook geen vrijheid over, want als er geen God is om te eren, dan is ons alles geoorloofd; vandaar de onveiligheid, en vandaar dat ontrouw en onverschilligheid thans hoogtij vieren. Moet dit relativisme ook overgeplant worden naar Oost-Europa? Moet het RD-commentaar er aan meewerken om de volkeren te beroven van het theocratische geloofsgoed?

Slavernij door ontwrichting. Na een periode van verwoestende communistische invloeden bemerken Oost-Europese landen des temeer dat het leven niet zonder heiliging kan. Zonder geestelijk gezag is het volk overgegeven aan de ontbinding, dan ontaardt de volkseenheid in een innerlijk verdeelde, onderdrukte massa. Oost-Europese landen komen in deze tijd in de knel door de verleiding die uitgaat van de westerse welvaart. In geestelijk opzicht ondergaan zij echter ook de aanvechting door de verleiding van genivelleerde westerse christenen. Er ontstaat ruimte voor de dictatuur van het gelijkheidsdenken van de multiculturele tirannie. Na het communisme dreigt het relativisme. Zodoende worden landen en volken reddeloos overgeleverd aan een nieuw heersend ongeloof in redelijkheid, universaliteit en vrijheid. Volgens dat nieuwe ongeloof moeten we vooral 'het eigen gelijk' leren relativeren. Ik denk er zo of zo over, maar ik beweer niet dat ik gelijk of ongelijk heb, want er bestaat geen waarheid. Dit is een ongoddelijk ijdelroepen. Dit is hels bedrog, het is klaar atheïsme waarmee we vergiftigd worden tot in de wortel van ons denken en van ons bestaan. Laten we ons in ons zinkende werelddeel niet schamen voor het oude theocratische besef, en zeker het niet laten betichten van onvrijheid. Laten ongodsdienstige en godsdienstige relativisten ons uitlachen, er rust geen zegen op hun pluralisme. De zogenaamde vrijheid, gelijkheid en broederschap zijn slechts bedrieglijke etiketten voor losbandigheid, ontrouw, ongeloof, fragmentatie, liefdeloosheid en afgoderij. Laten we overtuigd zijn geroepen te worden tot handhaving van de enige ware godsdienst, en tot verwerping van alle afgoderij, hetzij vanuit pauselijke bron, of vanuit de koker van het verlichtingsdenken gesproten. Laten we onze plichten beseffen die wij hebben tegenover God en onze naasten.

Onze hachelijke vaderlandse situatie. Wij zien de verschijnselen van de ongehoorzaamheid en de schending van het verbond in ons eigen land hand over hand toenemen. Het gaat gewoonlijk zo in zijn werk. Eerst wordt er in het gekerstende volk een chaos gecreëerd, daarna komt daar een ideologisch systeem van bovenaf overheen. Wij ontwaren dit nu in ons land, in de afbraak van de volkskerk en in de vorming van een 'politiek correct' gedirigeerde PKN. Wij weten dat hetzelfde gebeurde in de jaren-'30 in Duitsland. Toentertijd werd daar de leus gehoord "Maak u los van uwe belijdenis", en vervolgens kwam de kerk in de banden van een ander politiek systeem. De preken van de Berlijnse predikant Martin Niemöller uit 1936-'37 zijn buitengewoon actueel voor onze tijd, omdat wij nu precies hetzelfde onheil ervaren, zij het vanuit de tegenovergestelde richting. Thans wordt de volkskerk verwoest door de ideologie van het internationale socialisme, het mondiale denken en van de politiek 'correcte' multiculturele staat, net als toentertijd gebeurde onder de macht van het hakenkruis. Immers de dictatuur van het ongelijkheidsdenken uit de jaren-'30 is thans omgeslagen in de tirannie van het gelijkheidsdenken, die zich als een vernietigende macht openbaart in de west- en Oost-Europese samenleving.

Kroonrechten van Christus geschonden. Het gelijkheidsdenken wil het theocratische geloofsgoed uitbannen, om de weg te banen voor methodologisch atheïstische dictatuur. Maar omdat de vaderlandse kerk een unieke plaats heeft, verweven met de Nederlandse natie, daarom is de volkskerk een sta-in-de-weg. Daarom willen zij nu met de kerk afrekenen. SoW dient per slot van rekening geen ander doel dan de verwoesting van de kroonrechten van Christus in Zijn gehele kerk. Altijd is het de boze er om te doen het Kind te vermoorden. In de kern van de zaak is niet minder dan dit laatste aan de orde bij al het pogen om de volkskerk te vernietigen. Er moet een nieuwe, plurale, internationale 'christus' komen, een nieuwe belijdenis erbij. Het geluk van de vrijheid die ons voorgespiegeld wordt, kunnen wij volgens de kerkelijke volksverleiders bereiken door ons los te maken van onze belijdenis en vervolgens op nieuwe wijze zich ermee te verbinden. In hun blinde vernieuwingsdrift gaan ook predikanten het volk voor op weg naar het niets van de valsgenaamde 'vrijheid', die je alleen krijgt door ten overstaan van de ongebonden pluralisten te verklaren dat je onder de nieuwe PKN-orde buigt. Als loon voor dit verraad krijgt men dan gelegenheid om zichzelf opnieuw verwant te voelen aan een ‘afgeschaft’ kerkordeartikel (dat vaag is over 'het belijden'). De SoW-voormannen en slippendragers wanen zichzelf getrouw, maar zij zijn verraders gebleken, omdat zij door hun nieuwe verklaring van gevoel van verbondenheid te kennen geven dat de oude binding aan de gereformeerde belijdenis na 1 mei 2004 niet meer geldig is. Bovendien is de nieuwe binding niet confessioneel maar missionair, vrijblijvend van karakter, want alleen de nieuwe regeltjes uit een door de PKN goedgekeurd beleidsplan zullen in een ontwortelde gemeente tellen zolang als de meerderheid daar achter staat in een bepaalde periode. In de PKN tellen geboorteleden niet meer mee. Terwijl momenteel gereformeerde bonders voortrekkers zijn bij de afbraak der volkskerk, helpen zij mee bij de oprichting van een op de staatsgrondwet stoelende, politiek 'correct' bestuurde PKN. Deze bonders laten zich 'verrijken' door een synodale toezegging dat zij missionair gezien vrijheid van spreken behouden tot in de PKN-synode toe. Men doet alsof dit een winstpunt is voor rechtzinnigen, maar het is gewoon een vrucht van de revolutie. Missionair betweterig optreden is immers overal in de mode, dat is niets bijzonders. Het draait om iets anders, n.l. de kroonrechten van de Christus-der-Schriften worden door deze bonders ingeruild om zelf een vleselijke, missionaire vrijheid en andere vleselijke voordelen te kunnen hebben, onder het totaalgezag van de PKN-orde die niet met uitsluiting van alle andere leringen alleen de ware godsdienst handhaaft, of beter gezegd: die geen kroonrechten van de Christus-der-Schriften over de hele kerk overlaat. Men wil alleen een plurale 'christus' is geweldig verdraagzaam, want hij verdraagt ook nog ouderwetse gelovigen onder zijn nieuwe gezag, en aan deze mensen geeft hij de indruk dat zij, privé, de oude Christus dienen als zij maar in het openbaar de nieuwe, plurale 'christus' niet zullen verwerpen. De nieuwe, politiek 'correct' geleide PKN is dus geen voortzetting van de volkskerk, daarom verliezen SoW-ers per 1 mei 2004 hun ambt, en zullen zij vervolgens elkaar in het ambt moeten herbevestigen op a-historische, onwettige wijze. Vóór 1 mei kunnen zij geen hervormd lidmaatschap ontkennen, want de volkskerk is er nog, en na 1 mei kunnen zij ons de volkskerk niet meer afnemen, want zij zijn vanaf de rode dag-van-de arbeid zelf geen ambtsdragers in de volkskerk meer, zij breken per die datum hun ambtseed, en daarom zijn zij per 1 mei 2004 van hun ambt vervallen. Even terzijde: de 1e mei, de revolutionaire 'heiligendag', is wel een 'prachtige' geboortedatum voor de uitvoering van dit plurale plan. Trouwens vanwege hun voornemen dat zij nu reeds hebben om tweedracht, diefstal en muiterij in de volkskerk aan te richten, zijn zij nu reeds censurabel. Mochten zij, als rasechte usurpators, toch niet schromen de tafel des Heeren te ontheiligen, dan zal dit hun dorheid doen toenemen. Waar men mee bezig is, is een verraderlijke sprong in het duister, die tot eenzaamheid, ontwrichting, onderdrukking, slavernij en ondergang leidt. Wie echter van de geschiedenis niet wil leren, is genoodzaakt haar te herhalen.